Dharma

«Όμως αν γνώριζες ποιος είσαι, ότι είσαι το πιο μεγαλειώδες, το πιο αξιόλογο και το πιο έξοχο ον που δημιούργησε ποτέ ο Θεός, τότε δε θα φοβόσουν ποτέ. Γιατί ποιος θα μπορούσε να απορρίψει ένα τέτοιο θαυμαστό μεγαλείο; Ούτε κι ο Θεός ακόμα δε θα μπορούσε να βρει ελάττωμα σε ένα τέτοιο ον.

Όμως δε γνωρίζεις ποιος είσαι και νομίζεις πως είσαι κάτι πολύ λιγότερο. Και από πού απόκτησες την ιδέα του πόσο λιγότερο από μεγαλειώδης είσαι; Από τους μοναδικούς ανθρώπους που πίστευες τα λόγια τους για τα πάντα. Από τη μητέρα και τον πατέρα σου.

Αυτοί είναι οι άνθρωποι που σ’ αγαπούν περισσότερο από όλους. Γιατί να σου πουν ψέματα; Κι όμως δε σου έχουν πει ότι είσαι περισσότερος σ’ εκείνο και λιγότερος στο άλλο; Δε σου θύμιζαν ότι πρέπει να κάθεσαι στη γωνιά σου και να μη μιλάς; Δε σ’ έχουν μαλώσει σε ορισμένες από τις στιγμές της μεγαλύτερης ζωντάνιας σου; Και δε σε ενθάρρυναν να βάλεις στην άκρη ορισμένες από τις πιο τρελές φαντασίες σου;»

Συζήτηση με το θεό, Βιβλίο 1, Neale Donald Walsch

Είναι μια μεγάλη αλήθεια αυτή. Φοβόμαστε περισσότερο τη δύναμή μας παρά την αδυναμία μας. Είμαστε απεριόριστα και φωτεινά όντα, ικανά να δώσουμε και να λάβουμε άπειρη αγάπη. Στην πορεία όμως της ζωής μας περιοριζόμαστε, από τους φόβους των γονιών αρχικά, τους οποίους κάνουμε δικούς μας, και έπειτα από τους φόβους του κοινωνικού συνόλου και από τα βιώματά μας κάνουμε την δική μας συλλογή από φόβους και περιορισμούς. Το ίδιο συνέβη και στους γονείς μας φυσικά και έτσι διαιωνίζεται ο φόβος. Έτσι φτάνουμε στην ενήλικη ζωή μας και έχουμε χάσει την ικανότητά μας να ονειρευόμαστε, να πιστεύουμε στις ικανότητές μας να δημιουργούμε οτιδήποτε επιθυμούμε με την καρδιά. Έτσι ζούμε ζωές που δεν επιθυμούμε, με μια δουλειά συνήθως «δουλεία», την οποία κάνουμε για να βιοποριζόμαστε και να επιβιώνουμε τον υπόλοιπο χρόνο. Έτσι η αφθονία και η ευημερία είναι μακρινό όνειρο, όσα χρήματα και αν βγάζουμε.

Όμως η ευημερία και η ανάπτυξη έρχεται ως αποτέλεσμα της αληθινής δημιουργίας και προσφοράς από καρδιάς. Η δημιουργία αρχίζει από την επιθυμία, το όνειρο, γίνεται λόγος και έπειτα ύλη. Αν δεν μάθουμε λοιπόν την τέχνη να ονειρευόμαστε αγνά, χωρίς τα φίλτρα του φόβου μας και των περιορισμών του νου μας, δεν θα καταλάβουμε ποτέ τον σκοπό της ζωής μας, και δεν θα μπούμε ποτέ στη ροή.

Το να είμαι στη ροή της ζωής σημαίνει να αισθάνομαι το σύμπαν να με υποστηρίζει σε ότι κάνω και να μου δείχνει το δρόμο. Πρόκειται για μια σχέση εμπιστοσύνης που αποκτάμε με τη ζωή. Η εμπιστοσύνη αυτή γεννιέται από την βεβαιότητά μας ότι κάνουμε το καλύτερο για τον εαυτό μας και για όλη την δημιουργία. Όταν είμαι στη ροή προσφέρω χωρίς την ανάγκη να λάβω, είμαι χαρούμενος και γεμάτος που δίνω και τότε, ως φυσικό επακόλουθο, έρχεται η αίσθηση της  αφθονίας. Όμως για να μπω στη ροή θα πρέπει να ανακαλύψω τον σκοπό της ψυχής, το μοναδικό δώρο που φέρει η ψυχή μου για τον κόσμο αυτό. Μέσα από την εκπλήρωση αυτού του σκοπού θα θεραπεύσω τα μεγαλύτερα τραύματά μου και θα βοηθήσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον κόσμο γύρω μου.

Συνοψίζοντας λοιπόν να πούμε τα βήματα για το Dharma:

• Πρώτα θα πρέπει να μάθω ξανά να ονειρεύομαι, χωρίς περιορισμούς και φόβους. Να ονειρεύομαι πέρα από την πραγματικότητα της οικογένειας μου και των ανθρώπων γύρω μου. Να ονειρεύομαι με την καρδιά μου.

• Δεύτερον θα πρέπει να εντοπίσω ακριβώς το μεγαλύτερο μου χάρισμα και να βρω με τι τρόπο επιθυμώ να το δώσω στον κόσμο.

• Τρίτο βήμα είναι η υλοποίηση. Η υλοποίηση ξεκινά από την εσωτερική μας δέσμευση για τον στόχο μας και έπειτα αρχίζουμε να οργανώνουμε και την δράση μας μέσα από πράγματα στην αρχή εφικτά και απλά και έπειτα όλο και πιο μεγάλα και σύνθετα, μέχρι που φτάνουμε να υλοποιούμε πράγματα που δεν μπορούσαμε καν να φανταστούμε στην αρχή αυτής της διαδικασίας.

Δεν μπορεί καμία ψυχή να αναπτυχθεί όταν δεν βαδίζει το μονοπάτι, το dharma. Γιατί έξω από το dharma μένω με τους φόβους μου, τους συντηρώ και καθορίζουν αυτοί την ζωή μου. Γιατί το dharma με καλεί να αντιμετωπίσω ότι φοβάμαι περισσότερο στην ζωή και γι’ αυτό είναι θεραπεία. Με καλεί να ανοίξω την καρδιά μου και να δώσω απλόχερα και χωρίς φόβο ότι κάτι θα χάσω, το μεγαλύτερο χάρισμα μου βοηθώντας την ανθρωπότητα.

Αυτό δε σημαίνει ότι το dharma πρέπει να είναι κάτι φαινομενικά μεγάλο και σπουδαίο, να είμαι επιστήμονας ή θεραπευτής ή αρχηγός κράτους. Αν το χάρισμά μου είναι η επικοινωνία, το dharma μου το εκπληρώνω είτε σε μια καφετέρια, είτε σε ένα κατάστημα, είτε ως πολιτικός, επικοινωνώντας με πολλούς ανθρώπους καθημερινά δίνοντάς τους χαρά και τη δυνατότητα της αληθινής επικοινωνίας. Όταν αυτό το κάνω με την καρδιά μου ακολουθώντας το dharma θα το κάνω χωρίς να αισθάνομαι καν ότι κάτι δίνω θα είμαι απλά και θα συμβαίνει αυτό. Τότε είμαι στη ροή και όλα θα με οδηγούν συνεχώς παρακάτω στη ζωή με γοργούς ρυθμούς.